De Brassers debuteerden eind jaren 70, geïnspireerd door punkgroepen als The Damned en The Clash. Geen van de leden had veel muzikale ervaring, maar toch wisten ze een band samen te stellen. De line-up bestond uit de broers Eric (drums) en Marc Poukens (zang), Ben Dekkers (keyboards), Willy Dirkx (gitaar) en Marc Haesendonckx (bas). Hun naam hadden ze volgens Willy Dirkx te danken aan het scheldwoord "brassers", waarvoor ze in hun café in Hamont vaak werden uitgemaakt. De muzikanten besloten hierop de naam te gebruiken als geuzennaam, omdat ze "iets vrolijks had, in tegenstelling tot onze muziek", aldus Dirkx.

De groep had destijds al snel aanhang, maar ondervond ook veel tegenstand. Mensen hadden problemen met het uiterlijk, de nihilistische attitude en ook de muziek van de band. Het bekladden van de plaatselijke kerk met hun naam (dader onbekend) hielp ook al niet mee. De plaatselijke bevolking werd voor de band gewaarschuwd. In 1980 behaalden de Brassers de finale van Humo's Rock Rally. Hun nummer En Toen Was Er Niets Meer (1981) werd in eigen beheer uitgebracht en bijzonder gesmaakt door bovenvernoemd tijdschrift. Ook New Musical Express schreef over hen: mean and moody modern chaps.

In 1982 splitte de groep omdat bepaalde leden te zwaar kampten met drugsproblemen. Toch werd er in 1987, 1995 en 1998 (Eurorock) opnieuw opgetreden en vonden er regelmatigere jamsessies plaats. Ondertussen was Eric Poukens vervangen door Erwin Jans (drummer van de groep Struggler) en toetsenist Ben Deckers door Joachim Cohen. In 2005 stonden ze geprogrammeerd op Pukkelpop, en brachten ze het mini-album "Slijk" uit, met daarop 5 nieuwe nummers. In 2008 volgde dan het verzamelalbum "Gesprokkeld en bespoten", dat 30 jaar De Brassers samenvat. In 2010 verscheen er een dubbele vinylcompilatie "1979-1982", die bij Onderstroom Records verscheen in een oplage van 500 exemplaren. Dat jaar traden de Brassers ook opnieuw op, ditmaal met Willy Dirkx' zoon Jules als extra lid.

In 2012 speelde de groep in Berlijn en werd een vijftal Brassers-nummers opgevoerd door Marc Poukens met Café Marché, een 35-koppig orkest. In 2012 verscheen er een documentaire van Jan Weynants over de band, medegefinancierd door de Gemeente Hamont-Achel.

Hoewel het er op leek dat de groep niet meer echt bestond zijn er in 2013 optredens in onder meer Hasselt, Brussel en Antwerpen, met in het voorprogramma Exercise One.